Nowy sposób walki z V. destructor i DWV

Zdjęcie: chinnapan, freepik.

Na łamach czasopisma „Science” ukazał się artykuł naukowy o tytule „Mikrobiologiczna srebrna kula dla pszczół miodnych”, w którym poinformowano o nowej technologii, chroniącej pszczoły przed roztoczami Varroa destructor i wirusem zdeformowanych skrzydeł (DWV).

Środkiem wspomagającym walkę pszczół z roztoczami są bakterie modyfikowane genetycznie. Bakterie GMO żyją w jelitach pszczół i produkują substancje lecznicze chroniące owada przed Varroa destructor i DWV. Naukowcy wierzą, że pewnego dnia ich metoda zostanie wdrożona w praktyki rolnicze, ponieważ bakterie łatwo się namnażają i są proste w aplikacji, ale jednocześnie trudno przemieszczają się między robotnicami (zostają w jelitach). To pierwszy raz, w którym wykorzystano inżynierię genetyczną do poprawienia mikrobiomu pszczół miodnych.

Varroa destructor i wirus zdeformowanych skrzydeł zwykle występują razem. Do walki z nimi naukowcy opracowali dwa szczepy bakterii modyfikowanych genetycznie – jeden działający przeciwko wirusowi, a drugi przeciwko roztoczom. Prawdopodobieństwo przeżycia pszczół do 10 dnia eksperymentu, które zasiedlono bakteriami przeciwko wirusowi, było o 36,5% większe, niż owadów z grupy kontrolnej. Natomiast V. destructor miały o 70% większe szanse zginąć do 10 dnia eksperymentu, gdy żywiły się na robotnicach z bakteriami wytwarzającymi substancje „przeciwroztoczowe”, niż roztocza z grupy kontrolnej. Bakterie GMO umieszczano w wodnym roztworze cukru i spryskiwano nim pszczoły, które wzajemnie się czyszcząc wprowadzały mikroorganizmy do swoich ciał.

Eksperyment był przeprowadzony z zachowaniem ścisłych zasad bezpieczeństwa, aby nie dopuścić do wydostania się modyfikowanych bakterii poza laboratorium. Naukowcy jednak podkreślają, że nawet jeśli bakteria wydostała się „w świat” z jakąś pszczołą, to prawdopodobieństwo dalszego jej rozprzestrzeniania jest bardzo niskie. Szczepy bakterii użyte w eksperymencie są specyficzne dla pszczół miodnych i żyją tylko w ich jelitach. Ich życie poza organizmem owada jest bardzo krótkie i atakują tylko wirusy dręczące pszczoły miodne.

Będą prowadzone dalsze badania.

Źródło: Science, Beeculture.com