Produkty pszczele też mają swoją warrozę
Mowa tu o rozkruszkach, czyli roztoczach w zapasach pokarmu i produktach pszczelich. Spotykamy je w większości rodzin, gdzie żerują i rozwijają się na odpadkach organicznych z dennicy. Podczas zimowli najczęściej żerują na martwych pszczołach i resztkach pokarmu w osypie zimowym. Oczywiście w silnych rodzinach nie stanowią zagrożenia (nie wychodzą poza osyp zimowy), jednak w bardzo słabych rodzinach mogą zacząć żywić się zapasami bezpośrednio na plastrach, których nie obsiadają pszczoły.
Jeśli takie plastry przeniesione zostaną do pracowni lub magazynu, rozkruszki rozprzestrzeniają się na wszystkie dostępne dla nich produkty pasieczne (wosk, propolis, pyłek, pierzga, miód) w niezabezpieczonych pojemnikach. Są to małe, trudno dostrzegalne gołym okiem szkodniki. Ich ciało jest beżowobiałe, z odcieniem różowym lub fioletowym. Najlepiej czują się w temperaturze pokojowej, mogą jednak rozmnażać się i intensywnie żerować także w temperaturze 3-9°C, a więc także w warunkach chłodniczych. Potrzebują jednak wysokiej wilgotności. Zanieczyszczają produkty pasieczne swoimi wydalinami. Tą drogą liczne wirusy, bakterie i grzyby znajdują sprzyjające warunki rozwoju i mogą zaszkodzić również żywiącymi się nimi pszczołom, ale także ludziom (alergie, biegunki). Roztocze wydzielają toksyczne substancje, które nadają zaatakowanej żywności specyficzny, nieprzyjemny zapach. Resztki ich sztywnych, ostrych, pokrytych szczecinkami pancerzyków połknięte wraz z zanieczyszczoną żywnością, nie są trawione w przewodzie pokarmowym człowieka i mogą powodować podrażnienia i zaburzenia żołądkowo-jelitowe.
[...] - część treści ukryta, w całości dostępna tylko dla zalogowanych e-Prenumeratorów
Produkty silnie porażone przez rozkruszki należy bezwzględnie wyrzucić, ponieważ nie nadają się ani do spożycia, ani na paszę dla zwierząt. Nie powinno się ich także przetwarzać ze względu na toksyny i substancje zapachowe, które mogą nie zostać rozłożone.